Στο Νότιο Πήλιο....

Εδώ, στο Νότιο Πήλιο, αυτό που κάνεις είναι να συνυπάρχεις, να συγκατοικείς, να συμφιλιώνεσαι με το ορατό και το αόρατο, με το φυσικό και το μεταφυσικό, που ελλοχεύει σε κάθε στροφή του δρόμου, ανάμεσα στα φυλλώματα της ελιάς και των πλατάνων, στα νερά των πηγών, στη θέα της θάλασσας, στις σπηλιές και στα πετρόκτιστα ξωκκλήσια.

Εδώ συναντάς και πορεύεσαι μαζί με τους μύθους, με θεούς και ημίθεους. Ακολουθείς πατημασιές προαιώνιες σε καλντερίμια και μονομάτια κι αν είσαι διαθέσιμος και προετοιμασμένος θα σε βγάλουν στο ξέφωτο που λαχταράς. Όμως, το κυριότερο σε λυτρώνουν από τον τρόπο που έμαθες ή σου έμαθαν να αντιμετωπίζεις προβλήματα και άγχη της μεταμοντέρνας καθημερινότητας. Γιατί εδώ αφουγκράζεσαι τη ζωή, καθώς ακολουθείς την κυκλικότητά της. Η φύση είναι θεραπευτική, αν την πλησιάσεις. Η γη σε οδηγεί στις πρωταρχικές πηγές της ζωής που αναβλύζουν γενναιόδωρα γύρω σου.
Εδώ, μακριά από τρυφηλά μπολιάσματα, αισθάνεσαι, ερωτεύεσαι το όλον, ταπεινώνεσαι, αποδέχεσαι το μικρό της ύπαρξής σου και η έκφραση της αγαλλίασης που νοιώθεις δεν μπορεί να είναι μεγαλειώδης παρά σιωπηλή, υποδόρια. Εδώ όλα σε υπερβαίνουν. Το βουνό και η θάλασσα σου δείχνουν τα όριά σου. Τα ανθρώπινα όρια. Έτσι, ξαποσταίνεις στην αγκαλιά του βουνού, στην άκρη της θάλασσας. Δεν χρειάζεται να κατακτήσεις κάτι, δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο σ΄αυτά που σε υπερβαίνουν. Έφτασες, εκεί απ΄όπου άρχισες. Το μόνο που θέλεις, ίσως, είναι ν΄ανεβείς στην κορυφή του Τισσαίου και να αναζωπυρώσεις την αρχαία φρυκτωρία. Να πετάξει ψηλά η φλόγα της και να μεταδώσει το μήνυμα: Εδώ τίποτα δεν έχει χαθεί, η ζωή έχει τη μυρωδιά της γης και το χρώμα των σπάρτων, που άνοιξαν σαν κίτρινα βεγγαλικά και στεφανώνουν τον Παγασητικό. Εδώ μετριάζεται ο φόβος και η αγωνία για το αύριο. Διαστέλλεται ο χρόνος κι όλα φαντάζουν πιο τακτοποιημένα και απλά. Μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΡΚΕΖΗ