Αργαλαστή

Δημοτική ενότητα Αργαλαστής με πληθυσμό 2.158 κατοίκους και έκταση 74.8 τ.χλμ. Στη φωτογραφία φαίνεται η σημερινή κεντρική πλατεία της Αργαλαστής.

Λαύκος

Ο Λαύκος αποτελεί έδρα της δημοτικής ενότητα Σηπιάδος με πληθυσμό 2.358 κατοίκους και έκταση 122.4 τ.χλμ.

Μηλιές

Οι Μηλιές ανήκουν στη δημοτική ενότητα Μηλεών με πληθυσμό 3.513 κατοίκους και έκταση 63.7 τ.χλμ.

Νεοχώρι

Το Νεοχώρι αποτελεί έδρα της δημοτικής ενότητας Αφετών με πληθυσμό 1.838 κατοίκους και έκταση 80.7 τ.χλμ.

Τρίκερι

Η τοπική ενότητα Τρικερίου έχει πληθυσμό 1.696 κατοίκους και καταλαμβάνει έκταση 26,8 τ.χλμ.

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Στο Λαύκο-Μηλίνα- Πλατανιά και Ξινόβρυση



Περιοδεία σε κοινότητες και οικισμούς του Δήμου Νοτίου Πηλίου πραγματοποιήσαμε το Περασμένο Σαββατοκύριακο, μέλη του συνδυασμού «Νότιο Πήλιο-Δήμος Ανατροπής και Κοινωνικής Αλληλεγγύης», με την επικεφαλής Κατερίνα Τσερκέζη.

Στην ορεινή κοινότητα του Λαύκου, στην παραθαλάσσια Μηλίνα, με θέα τον Παγασητικό, στην ορεινή Ξινόβρυση και στον Πλατανιά, την παραλία του Αιγαίου συναντηθήκαμε με τους κατοίκους, ανταλλάξαμε χειραψίες, χαμόγελα κι ανησυχίες και μιλήσαμε για προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά τόπους, για βασικές ελλείψεις, για την εγκατάλειψη και αδιαφορία που βιώνουν, για παραλείψεις και αιτήματα που δεν εισακούστηκαν όλα αυτά τα χρόνια από τους νυν και πρώην δημοτικούς άρχοντες, που «θυμούνται να ασφαλτοστρώσουν δρόμους και δρομάκια προεκλογικά» και να «δείχνουν δήθεν ενδιαφέρον για κάποια έργα για τα οποία τόσα χρόνια δεν έχουν κάνει τίποτε». Κεντρικά σημεία αναφοράς, στις κουβέντες με όλους, τα βασικά θέματα της ύδρευσης, αποχέτευσης, της αγροτικής παραγωγής και της τουριστικής ανάπτυξης, που θα επιτευχθεί μόνο με κατάλληλη προβολή αλλά και φροντίδα για τον εξωραϊσμό της εικόνας που παρουσιάζουν στους επισκέπτες, ορεινοί και παραθαλάσσιοι οικισμοί και κοινότητες. Μια τέτοιας μορφής ανάπτυξη και ανάδειξη των διαμερισμάτων του Δήμου θα φέρει στον τόπο και στους δημότες το αναμενόμενο όφελος.

Παράλληλα, συζητήθηκαν προτάσεις για την προοπτική λειτουργίας του Δήμου με την άμεση συμμετοχή των πολιτών προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων και να πάψει πια η δημαρχοκεντρική πολιτική, που έχει απαξιώσει, χρόνια τώρα, τη συλλογικότητα και έχει μετατρέψει την Αυτοδιοίκηση σε «ενός ανδρός αρχή».

Τις επόμενες μέρες και μέχρι το τέλος της προεκλογικής περιόδου θα ξαναβρεθούμε με τους ανθρώπους όλων των κοινοτήτων, θα σφίξουμε και πάλι τα χέρια, θα τους ακούσουμε και θα μιλήσουμε, με λόγο και με πράξη- κυρίως με πράξη, υπογραμμίζοντας πως εμείς υιοθετούμε τη συμμετοχική και κινηματική εκδοχή της αντιπροσώπευσής μας και πως όλοι μαζί μπορούμε να βάλλουμε τα θεμέλια για την ανάπτυξη –ανάδειξη του τόπου γιατί είμαστε το άλλο παράδειγμα, που νοιάζεται πρώτα για τους ανθρώπους.




Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Νότιο Πήλιο: Η χωροταξική αποκλιμάκωση προϋπόθεση πρωτογενούς δημοκρατίας

Του Θεοχάρη Βλάχου

Με 7 φορές μεγαλύτερη έκταση και 2 φορές περισσότερο πληθυσμό από τον μέσο όρο των Δήμων στην ΕΕ των 27 κρατών, στο καλλικρατικό Νότιο Πήλιο των 370 τετραγωνικών χιλιομέτρων επιφάνειας και 10.500 κατοίκων η εγκαθίδρυση μιας νέας αρχιτεκτονικής και ενός νέου θεσμικού πλαισίου που θα προσδιορίζει με σαφήνεια τις αρμοδιότητες κάθε επιπέδου και θα προβλέπει με ακρίβεια την κατανομή των απαιτούμενων πόρων και των αντίστοιχων επενδυτικών μέσων είναι αιτούμενο “ζωής” και συνέχισης της ύπαρξης του.
Είναι θέμα τεράστιας σημασίας  να έρθει μπροστά στους δημότες αυτού του αχανούς μορφώματος προς συζήτηση μια νέα λεπτομερή μελέτη της δημοτικής επικράτειας, με στόχο οι λειτουργικές αλλαγές που θα προτείνονται να δομούνται στη βάση οργανικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτιστικών ενοτήτων που να έχουν υψηλό βαθμό εσωτερικής χωρικής συνοχής.
Καταρχήν τα τρία επίπεδα γενικής διοίκησης θα πρέπει να κατανέμονται στον Κεντρικό Τομέα, την Περιφέρεια καιτον Δήμο, με σαφώς προσδιορισμένες αρμοδιότητες και οικονομικά μέσα. Η βασική αρχή που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τη Δημόσια Διοίκηση  είναι μικρότερες και επιτελικά προσανατολισμένες κεντρικές διοικήσεις και πολυπληθείς τοπικές υπηρεσίες κοντά στον πολίτη με:
1. Μεταφορά εξουσιών, αρμοδιοτήτων και πόρων από το κέντρο προς τους περιφερειακούς και τοπικούς δημόσιους θεσμούς.

2. Επικέντρωση κεντρικής διοίκησης στον καθορισμό των βασικών αναπτυξιακών στόχων, στην κατάρτιση και στο συντονισμό του γενικού οικονομικού προγραμματισμού, στον εθνικό χωροταξικό σχεδιασμό, στον σχεδιασμό κατανομής επενδύσεων, στη χάραξη κατευθυντήριων γραμμών στα θέματα οικονομικής, περιβαλλοντικής, κοινωνικής κλπ πολιτικής.

3. Ριζική αναδιοργάνωση της αυτοδιοίκησης.

Οι περιφέρειες να μεταβληθούν σε βασικούς θεσμούς ανάπτυξης και οι Δήμοι να είναι συνδιαμορφωτές και διαχειριστές του κοινωνικού κράτους. Η τοπική πολιτική εξουσία και διοίκηση να παρεμβαίνει και να απαντά αποτελεσματικά στα προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη.
Ομως και κάθε ολοκληρωμένη πολιτική, επομένως και η χωρική πολιτική, δεν  θα πρέπει να εξαντλείται μόνο στους θεσμούς. Πρέπει να συνδυάζεται με προγράμματα δράσης, με επιχειρησιακά προγράμματα, με χρηματοδοτικούς πόρους, με οργανωτική και τεχνική στήριξη, για να είναι ολοκληρωμένη. Γιατί οι θεσμοί από μόνοι τους στην Ελλάδα δεν είναι αρκετοί.
Αλλάζουν τα θεσμικά πλαίσια προτού ακόμα εφαρμοσθούν, προτού να υπάρξει εμπειρία αυτού του θεσμικού πλαισίου. Η έλλειψη της θεσμικής μνήμης “παραγνωρίζει” ποσοτικές και ποιοτικές ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας. Στον «Καλλικράτη» ως βασικός στόχος αναφέρεται η επίτευξη οικονομικά βιώσιμων Δήμων. Όμως κανένας Δήμος δεν μπορεί να είναι οικονομικά βιώσιμος. Σήμερα στην Ελλάδα ο μέσος όρος πληθυσμού ανά Δήμο είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Ήδη από τον «Καποδίστρια» ο κάθε Δήμος είχε μέσο όρο πληθυσμού 11.000 άτομα, τη στιγμή που σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη (Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία) –στα οποία λειτουργεί καλύτερα η
Αυτοδιοίκηση– έχουν πολύ χαμηλότερο πληθυσμό ανά Δήμο. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η οικονομική βιωσιμότητα ενός Δήμου, η οποία αναζητείται βάσει μεγέθους πληθυσμού, έκτασης κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η λειτουργική βιωσιμότητα, από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε δημόσιους φορείς, είναι η πολιτική, διοικητική, τεχνογνωστική και διαχειριστική επάρκεια.

Τα δεδομένα όμως της πραγματικότητας μετά την πρώτη περίοδο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία:

Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;
Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.
Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;
Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:
•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.
•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.
•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.
•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.
•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.1. Μεταφορά εξουσιών, αρμοδιοτήτων και πόρων από το κέντρο προς τους περιφερειακούς και τοπικούς δημόσιους θεσμούς.
2. Επικέντρωση κεντρικής διοίκησης στον καθορισμό των βασικών αναπτυξιακών στόχων, στην κατάρτιση και στο συντονισμό του γενικού οικονομικού προγραμματισμού, στον εθνικό χωροταξικό σχεδιασμό, στον σχεδιασμό κατανομής επενδύσεων, στη χάραξη κατευθυντήριων γραμμών στα θέματα οικονομικής, περιβαλλοντικής, κοινωνικής κλπ πολιτικής.

3. Ριζική αναδιοργάνωση της αυτοδιοίκησης.

Οι περιφέρειες να μεταβληθούν σε βασικούς θεσμούς ανάπτυξης και οι Δήμοι να είναι συνδιαμορφωτές και διαχειριστές του κοινωνικού κράτους. Η τοπική πολιτική εξουσία και διοίκηση να παρεμβαίνει και να απαντά αποτελεσματικά στα προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη.
Ομως και κάθε ολοκληρωμένη πολιτική, επομένως και η χωρική πολιτική, δεν  θα πρέπει να εξαντλείται μόνο στους θεσμούς. Πρέπει να συνδυάζεται με προγράμματα δράσης, με επιχειρησιακά προγράμματα, με χρηματοδοτικούς πόρους, με οργανωτική και τεχνική στήριξη, για να είναι ολοκληρωμένη. Γιατί οι θεσμοί από μόνοι τους στην Ελλάδα δεν είναι αρκετοί.
Αλλάζουν τα θεσμικά πλαίσια προτού ακόμα εφαρμοσθούν, προτού να υπάρξει εμπειρία αυτού του θεσμικού πλαισίου. Η έλλειψη της θεσμικής μνήμης “παραγνωρίζει” ποσοτικές και ποιοτικές ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας. Στον «Καλλικράτη» ως βασικός στόχος αναφέρεται η επίτευξη οικονομικά βιώσιμων Δήμων. Όμως κανένας Δήμος δεν μπορεί να είναι οικονομικά βιώσιμος. Σήμερα στην Ελλάδα ο μέσος όρος πληθυσμού ανά Δήμο είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Ήδη από τον «Καποδίστρια» ο κάθε Δήμος είχε μέσο όρο πληθυσμού 11.000 άτομα, τη στιγμή που σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη (Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία) –στα οποία λειτουργεί καλύτερα η
Αυτοδιοίκηση– έχουν πολύ χαμηλότερο πληθυσμό ανά Δήμο. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η οικονομική βιωσιμότητα ενός Δήμου, η οποία αναζητείται βάσει μεγέθους πληθυσμού, έκτασης κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η λειτουργική βιωσιμότητα, από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε δημόσιους φορείς, είναι η πολιτική, διοικητική, τεχνογνωστική και διαχειριστική επάρκεια.

Τα δεδομένα όμως της πραγματικότητας μετά την πρώτη περίοδο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία:

Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;
Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.
Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;
Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:
•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.
•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.
•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.
•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.
•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.2. Επικέντρωση κεντρικής διοίκησης στον καθορισμό των βασικών αναπτυξιακών στόχων, στην κατάρτιση και στο συντονισμό του γενικού οικονομικού προγραμματισμού, στον εθνικό χωροταξικό σχεδιασμό, στον σχεδιασμό κατανομής επενδύσεων, στη χάραξη κατευθυντήριων γραμμών στα θέματα οικονομικής, περιβαλλοντικής, κοινωνικής κλπ πολιτικής.
3. Ριζική αναδιοργάνωση της αυτοδιοίκησης.

Οι περιφέρειες να μεταβληθούν σε βασικούς θεσμούς ανάπτυξης και οι Δήμοι να είναι συνδιαμορφωτές και διαχειριστές του κοινωνικού κράτους. Η τοπική πολιτική εξουσία και διοίκηση να παρεμβαίνει και να απαντά αποτελεσματικά στα προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη.
Ομως και κάθε ολοκληρωμένη πολιτική, επομένως και η χωρική πολιτική, δεν  θα πρέπει να εξαντλείται μόνο στους θεσμούς. Πρέπει να συνδυάζεται με προγράμματα δράσης, με επιχειρησιακά προγράμματα, με χρηματοδοτικούς πόρους, με οργανωτική και τεχνική στήριξη, για να είναι ολοκληρωμένη. Γιατί οι θεσμοί από μόνοι τους στην Ελλάδα δεν είναι αρκετοί.
Αλλάζουν τα θεσμικά πλαίσια προτού ακόμα εφαρμοσθούν, προτού να υπάρξει εμπειρία αυτού του θεσμικού πλαισίου. Η έλλειψη της θεσμικής μνήμης “παραγνωρίζει” ποσοτικές και ποιοτικές ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας. Στον «Καλλικράτη» ως βασικός στόχος αναφέρεται η επίτευξη οικονομικά βιώσιμων Δήμων. Όμως κανένας Δήμος δεν μπορεί να είναι οικονομικά βιώσιμος. Σήμερα στην Ελλάδα ο μέσος όρος πληθυσμού ανά Δήμο είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Ήδη από τον «Καποδίστρια» ο κάθε Δήμος είχε μέσο όρο πληθυσμού 11.000 άτομα, τη στιγμή που σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη (Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία) –στα οποία λειτουργεί καλύτερα η
Αυτοδιοίκηση– έχουν πολύ χαμηλότερο πληθυσμό ανά Δήμο. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η οικονομική βιωσιμότητα ενός Δήμου, η οποία αναζητείται βάσει μεγέθους πληθυσμού, έκτασης κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η λειτουργική βιωσιμότητα, από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε δημόσιους φορείς, είναι η πολιτική, διοικητική, τεχνογνωστική και διαχειριστική επάρκεια.

Τα δεδομένα όμως της πραγματικότητας μετά την πρώτη περίοδο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία:

Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;
Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.
Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;
Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:
•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.
•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.
•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.
•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.
•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.3. Ριζική αναδιοργάνωση της αυτοδιοίκησης.
Οι περιφέρειες να μεταβληθούν σε βασικούς θεσμούς ανάπτυξης και οι Δήμοι να είναι συνδιαμορφωτές και διαχειριστές του κοινωνικού κράτους. Η τοπική πολιτική εξουσία και διοίκηση να παρεμβαίνει και να απαντά αποτελεσματικά στα προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη.
Ομως και κάθε ολοκληρωμένη πολιτική, επομένως και η χωρική πολιτική, δεν  θα πρέπει να εξαντλείται μόνο στους θεσμούς. Πρέπει να συνδυάζεται με προγράμματα δράσης, με επιχειρησιακά προγράμματα, με χρηματοδοτικούς πόρους, με οργανωτική και τεχνική στήριξη, για να είναι ολοκληρωμένη. Γιατί οι θεσμοί από μόνοι τους στην Ελλάδα δεν είναι αρκετοί.
Αλλάζουν τα θεσμικά πλαίσια προτού ακόμα εφαρμοσθούν, προτού να υπάρξει εμπειρία αυτού του θεσμικού πλαισίου. Η έλλειψη της θεσμικής μνήμης “παραγνωρίζει” ποσοτικές και ποιοτικές ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας. Στον «Καλλικράτη» ως βασικός στόχος αναφέρεται η επίτευξη οικονομικά βιώσιμων Δήμων. Όμως κανένας Δήμος δεν μπορεί να είναι οικονομικά βιώσιμος. Σήμερα στην Ελλάδα ο μέσος όρος πληθυσμού ανά Δήμο είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Ήδη από τον «Καποδίστρια» ο κάθε Δήμος είχε μέσο όρο πληθυσμού 11.000 άτομα, τη στιγμή που σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη (Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία) –στα οποία λειτουργεί καλύτερα η
Αυτοδιοίκηση– έχουν πολύ χαμηλότερο πληθυσμό ανά Δήμο. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η οικονομική βιωσιμότητα ενός Δήμου, η οποία αναζητείται βάσει μεγέθους πληθυσμού, έκτασης κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η λειτουργική βιωσιμότητα, από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε δημόσιους φορείς, είναι η πολιτική, διοικητική, τεχνογνωστική και διαχειριστική επάρκεια.

Τα δεδομένα όμως της πραγματικότητας μετά την πρώτη περίοδο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία:

Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;
Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.
Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;
Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:
•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.
•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.
•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.
•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.
•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.Οι περιφέρειες να μεταβληθούν σε βασικούς θεσμούς ανάπτυξης και οι Δήμοι να είναι συνδιαμορφωτές και διαχειριστές του κοινωνικού κράτους. Η τοπική πολιτική εξουσία και διοίκηση να παρεμβαίνει και να απαντά αποτελεσματικά στα προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη. Ομως και κάθε ολοκληρωμένη πολιτική, επομένως και η χωρική πολιτική, δεν  θα πρέπει να εξαντλείται μόνο στους θεσμούς. Πρέπει να συνδυάζεται με προγράμματα δράσης, με επιχειρησιακά προγράμματα, με χρηματοδοτικούς πόρους, με οργανωτική και τεχνική στήριξη, για να είναι ολοκληρωμένη. Γιατί οι θεσμοί από μόνοι τους στην Ελλάδα δεν είναι αρκετοί.Αλλάζουν τα θεσμικά πλαίσια προτού ακόμα εφαρμοσθούν, προτού να υπάρξει εμπειρία αυτού του θεσμικού πλαισίου. Η έλλειψη της θεσμικής μνήμης “παραγνωρίζει” ποσοτικές και ποιοτικές ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας. Στον «Καλλικράτη» ως βασικός στόχος αναφέρεται η επίτευξη οικονομικά βιώσιμων Δήμων. Όμως κανένας Δήμος δεν μπορεί να είναι οικονομικά βιώσιμος. Σήμερα στην Ελλάδα ο μέσος όρος πληθυσμού ανά Δήμο είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Ήδη από τον «Καποδίστρια» ο κάθε Δήμος είχε μέσο όρο πληθυσμού 11.000 άτομα, τη στιγμή που σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη (Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία) –στα οποία λειτουργεί καλύτερα η Αυτοδιοίκηση– έχουν πολύ χαμηλότερο πληθυσμό ανά Δήμο. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η οικονομική βιωσιμότητα ενός Δήμου, η οποία αναζητείται βάσει μεγέθους πληθυσμού, έκτασης κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η λειτουργική βιωσιμότητα, από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε δημόσιους φορείς, είναι η πολιτική, διοικητική, τεχνογνωστική και διαχειριστική επάρκεια.
Τα δεδομένα όμως της πραγματικότητας μετά την πρώτη περίοδο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία:

Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;
Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.
Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;
Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:
•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.
•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.
•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.
•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.
•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.Τα δεδομένα όμως της πραγματικότητας μετά την πρώτη περίοδο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης συνοψίζονται στα ακόλουθα σημεία:
Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;
Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.
Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;
Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:
•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.
•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.
•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.
•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.
•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.Ο “Καλλικρατικός” σχεδιασμός, προχώρησε στην αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να έχει προηγηθεί μια αξιολόγηση της εφαρμογής του Ν. 2739 (Καποδίστριας). Δεν απάντησε στα ερωτήματα: αν πέτυχε και πού το σχέδιο Καποδίστριας, που απέτυχε και γιατί, ποια ήταν τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, ποια από αυτά λύθηκαν και ποια όχι στα 12 χρόνια εφαρμογής του. Υποστηρίχθηκε ότι με τον ¨Καλλικράτη” η τοπική αυτοδιοίκηση έρχεται πιο κοντά στο δημότη με τη διεύρυνση της συμμετοχής του, την ανάδειξη της κοινωνίας των πολιτών (παρ. 5), δίνοντας δύναμη στο χωριό και τη γειτονιά (παρ. 54), κλπ. Οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν ευχολόγιο αφού με τα μεγέθη, κυρίως γεωγραφικά που έχουν οι Ο. Τ. Α. της περιφέρειας αποκλείουν τη συγκρότηση κινηματικών συνδυασμών που θα βασίζονται στη συμμετοχή των πολιτών. Αντίθετα, καθίσταται σχεδόν αναγκαία η συγκρότηση «κομματικών» συνδυασμών με πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ..  ή ότι έχει απομείνει από αυτά. Εξάλλου, για ποια ισχυροποίηση και δημοκρατική νομιμοποίηση της Αυτοδιοίκησης μπορούμε να μιλάμε χωρίς την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη των αιρετών οργάνων της;Παρά τις γενικόλογες αναφορές στην απόδοση ενισχυμένων αρμοδιοτήτων τη Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, απουσιάζει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά. Έτσι, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το εύρος των αρμοδιοτήτων, η σχέση τους μεταξύ των δύο επιπέδων αυτοδιοίκησης αλλά και η σχέση της Αυτοδιοίκησης με τη Κεντρική Διοίκηση.Το ζήτημα των οικονομικών της Αυτοδιοίκησης. Πρώτο, ο “Καλλικράτης” απέδωσε στην Αυτοδιοίκηση αυτά που οφείλει; Δεύτερο, από ποιες πηγές και με ποιες διαδικασίες θα χρηματοδοτείται στο εξής, όταν μάλιστα στο σχέδιο “Καλλικράτης” υπάρχει η παραδοχή ότι με τον Καποδίστρια η Πολιτεία δεν στήριξε τους Ο. Τ. Α. με επαρκή χρηματοδότηση (παρ. 49); Θα το κάνει τώρα; Τρίτο, τι εννοούν οι συντάκτες του “Καλλικράτη” όταν λένε ότι οι νέοι Δήμοι θα αναλάβουν «…και δημοσιονομικές ευθύνες» (παρ. 51); Μήπως σκοπεύουν να τους μετατρέψουν σε φορομπηχτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς;Τα μη επεξεργασμένα κριτήρια χωροθέτησης. Η αναφορά σε αντικειμενικά κριτήρια (παρ. 51) δεν διασφαλίζει την ορθότητα των επιλογών οι οποίες κρατούνται κρυφές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν. Δ. κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση την εκλογική τους δύναμη κατά περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των Δήμων η Περιφερειών αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου τους για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων.Μία “άλλη” αντίληψη για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα στο Νότιο Πήλιο είναι αναγκαία. Με τόλμη και ύστατη αποφασιστικότητα ο παραδοσιακά χιμαζόμενος χώρος μεταξύ των εκπροσώπων του πάλαι πότε δικομματικού ανταγωνισμού ήρθε η ώρα να βρει τον σύγχρονο δρόμο του αφήνοντας πίσω του πεπαλαιωμένες πρακτικές της λογικής “ενός ανδρός αρχή” και “με εντολή Δημάρχου”, θα συμπληρώνει και θα συμπληρώνεται δε αυτή από τους άξονες:•Της συνολικής επέμβασης σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική διοίκηση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση) με σαφείς ρόλους και συγκεκριμενοποίηση των αρχών της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της τοπικής αυτονομίας.•Της καθιέρωσής της απλής αναλογικής με στόχο την δημοκρατικότερη συγκρότηση των οργάνων και την αναλογική εκπροσώπηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα όργανα της Αυτοδιοίκησης, εξασφαλίζοντας και τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.•Της διασφάλισης της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διοίκηση των υποθέσεων τους και στην άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας.•Της πλήρης εφαρμογής του άρθρου 102 του Συντάγματος για την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης. Να υπάρχει πρόβλεψη για την ανακατανομή των φορολογικών πόρων μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης χωρίς την επιβολή νέων φόρων.•Της οργανωτικής ανασυγκρότησης της Αυτοδιοίκησης με τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.

Αλληλεγγύη-Αξιοπρέπεια-Αντίσταση

Γράφει η Κατερίνα Τσερκέζη...

Και να που ανταμώσαμε πάλι με τις λέξεις, με το νόημα των λέξεων. Αλληλεγγύη. Λέξη ξεχασμένη για πολλά χρόνια. Αλληλεγγύη- σχέση αμοιβαίας ηθικής ή υλικής στήριξης μεταξύ ατόμων. Αλληλέγγυος-όποιος συμπαραστέκεται στον διπλανό του, για να τον βοηθήσει και να βοηθηθεί.

Τις είχαμε ξεχάσει τις λέξεις μας και το νόημά τους, καθώς είχε χτίσει ο καθένας το δικό του ατομικό κάστρο, απόρθητο από τις ανάγκες των διπλανών. Η κρίση, η δοκιμασία μας έκανε πάλι ανθρώπους αλληλέγγυους. Μας έκανε να θυμηθούμε πως σαν έλληνες, όπως λέει ο Μακρυγιάννης,  ήμασταν  πάντα στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Και αυτό το «εγώ», αλήθεια, φαντάζει στη ζωή μας τόσο μικρόψυχο, στενάχωρο και ιδιοτελές. Από την άλλη το «εμείς» είναι τόσο συλλογικό, γενναιόδωρο και ευρύχωρο. Τόσο παρηγορητικό, φωτεινό και αισιόδοξο. Σ’ αυτό το «εμείς» προβάλλεται η αλληλεγγύη και φωτίζεται η αξιοπρέπεια. Αλληλεγγύη και Αξιοπρέπεια συγγενείς λέξεις που ευδοκιμούν σε εδάφη γόνιμα και ξεριζώνουν τις αγριάδες του φόβου και της μοναξιάς. Αντιστέκονται στην υποβάθμιση και την ισοπέδωση της ανθρώπινης ζωής.

Αλληλεγγύη, λοιπόν, ίσον Αξιοπρέπεια και μαζί  ίσον Αντίσταση. Αντίσταση στην ασχήμια των καιρών, στην απαξία κάθε ηθικής, στην απουσία μέριμνας, στο βιασμό της καθημερινότητας των ανθρώπων. Αντίσταση κατά της αρχής της ισοπέδωσης, της ομοιομορφίας, της απομόνωσης, του εξευτελισμού, της προδοσίας των κρατούντων, κι ακόμα αντίσταση κατά του εφησυχασμού.

Γιατί και το «καλό» και το «ωραίο» όταν είναι συλλογικό και αλληλέγγυο, έχει τη δική του μεγάλη δύναμη να αντισταθεί σε ό,τι το χειραγωγεί και το καταστρέφει.

Γιατί, βλέπεις, θα πει ο Οδυσσέας Ελύτης, «είναι οι ‘Αλλοι»

«και δε γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
Και δε γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς Εσύ
Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
Και ανάγκη πάσα να τους αντικρίσεις»

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Στον Αϊ Γιώργη Νηλείας και στην Αργαλαστή


…Αλλά και στον Λαύκο, τη Μηλίνα, το Χόρτο και το Τρίκερι βρεθήκαμε υποψήφιοι του συνδυασμού «Νότιο Πήλιο-Δήμος Ανατροπής και Κοινωνικής Αλληλεγγύης», τις προηγούμενες μέρες (από Πέμπτη 20 έως Τρίτη 25 Μαρτίου).

Στον Αϊ Γιώργη συναντήσαμε κατοίκους του χωριού, ακούσαμε τα παράπονά τους για την έως τώρα αδιαφορία των δημοτικών αρχόντων για τα προβλήματα που τους απασχολούν και εκθέσαμε τους βασικούς άξονες του προγράμματός μας.

Το Σάββατο περιοδεύσαμε στην Αργαλαστή, στην λαϊκή αγορά, στα μαγαζιά και στην φιλόξενη πλατεία της φροντίζοντας να γνωριστούμε με τους ανθρώπους της περιοχής και να ανταλλάξουμε απόψεις. Τα μεσημεριανά τσίπουρα, βέβαια, στην πλατεία, απαραίτητα για να κλείσει η επίσκεψη.

Η Κυριακή, η Δευτέρα και η Τρίτη πέρασαν με βόλτες στο Χόρτο, το  Λαύκο και την Μηλίνα, καφέ στο Τρίκερι τη Δευτέρα (ημέρα λαϊκής για το νησιώτικης θέσης και νοοτροπίας γραφικό χωριό) και συζητήσεις, γνωριμίες, χειραψίες, χαμόγελα και ευχές.
Προτροπή μας, όλοι μαζί, να ενωθούμε για να διορθώσουμε ό,τι άσχημο υπάρχει στον τόπο και να κάνουμε καλύτερο ό,τι καλό.


    

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Επένδυση ΑΛΑΤΑΣ Νότιο Πήλιο, απόφαση ΣΤΕ

Του Θεοχάρη Βλάχου

ΦΑΡΑΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΠΗΛΙΟΥ
Η απόρριψη της περιβαλλοντικής μελέτης από το 5 τμήμα του ΣΤΕ για την επένδυση στον Αλατά δείχνει με περίτρανο τρόπο ότι στους χαλεπούς καιρούς του μνημονιακού ορυμαγδού λειτουργεί ακόμη ο πυλώνας της δικαστικής εξουσίας που ανθίσταται υπέρ της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος και προστασίας βασικών θεμελιωδών και συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων....

Το “πρότζεκτ” του Αλατά βασίζεται στην τρέχουσα συγκυρία, όπου τόσο η ιδιωτική όσο και η δημόσια ακίνητη περιουσία, έχει υποστεί δραματική μείωση της πραγματικής της αξίας,  και όπου η συγκυβέρνηση αποφάσισε και νομοθέτησε, ως συνήθως με εξαιρετικώς επείγουσες, καταχρηστικές, αντισυνταγματικές και αντικοινοβουλευτικές, διαδικασίες το πλαίσιο παραχώρησης των τουριστικών ακινήτων για 50 (+49), δηλαδή ουσιαστικά για 99 χρόνια. 

Αυτό συνέβη με την κύρωση της από 06.09.2012 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ν. 4092/2012) που ολοκληρώνει το καταστροφικό έργο του προηγούμενου ν. 3986/2011, σχετικά με την αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με απλές υπουργικές αποφάσεις ενός ή δύο υπουργών, αποφασίζονται πλέον ιδιαίτερα σημαντικά και κρίσιμα θέματα όπως: η μεταβολή της έκτασης και των ορίων των Ειδικών Σχεδίων Χωρικής Ανάπτυξης των Δημόσιων και ιδιωτικών Ακινήτων (ΕΣΧΑΔΑ, ΕΣΧΑΣΕ), οι εκάστοτε επιτρεπόμενες χρήσεις γης, το είδος και το μέγεθος των κτιρίων και εγκαταστάσεων που μπορούν να χωροθετούνται ανά χρήση, τα όρια και οι περιορισμοί στις επιφάνειες των χρήσεων, η έγκριση των πολεοδομικών και περιβαλλοντικών μελετών, η προστασία των αρχαιολογικών χώρων, των μνημείων και ευρημάτων, ο αποκλεισμός ή η υπό όρους δημόσια πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους κ.λπ..

Η εφαρμογή της παραπάνω στρατηγικής, υποτίθεται ότι θα οδηγήσει σε συνθήκες ανάπτυξης τουτουρισμού και συνακόλουθα ενίσχυσης της απασχόλησης.

Ωστόσο, προκαλεί ταυτόχρονα και μία σειρά κρίσιμων ερωτημάτων που συνδέονται με τη γενικότερη στρατηγική και τη στόχευση των υφιστάμενων πολιτικών για την τουριστική ανάπτυξη, όπως:
- Ποια θα είναι η ωφέλεια που θα προσπορίσει αυτού του είδους η ανάπτυξη στην τοπική κοινωνία;
- Ποια μέριμνα έχει ληφθεί, ώστε να διασφαλιστεί ότι ο πλούτος που θα προκύπτει θα έχει υψηλό βαθμό αναδιανομής στην τοπική κοινωνία;
- Ποια πρόβλεψη υπάρχει, ώστε η πολυθρύλητη αύξηση της απασχόλησης μέσω της επένδυσης να μην συνεπάγεται υπαμειβόμενα ημι-ανέργων ή εποχικά απασχολουμένων και εργαζομένων υπό διαρκή ομηρία;
- Ποια μέριμνα έχει ληφθεί για την προστασία των αρνητικών επιπτώσεων της
επένδυσης αυτής στις μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον γειτνιάζοντα με την επένδυση χώρο;
- Πως θα αποφευχθεί η συστηματική αλλοίωση του πολιτισμικού περίγυρου και θα συνδεθούν οι επενδύσεις με την τοπική ιδιαιτερότητα, την παραγωγική οργάνωση και τις παραδόσεις;
- Πως θα επιτυγχάνεται η ποιοτική ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητα της τουριστικής εμπειρίας που θα απολαμβάνουν οι τουρίστες-πελάτες της επένδυσης και δεν θα περιορίζεται η ελευθερία των τουριστών επισκεπτών να επιλέξουν μεταξύ των διαθέσιμων επιλογών;
Φυσικά δεν περιμένουμε απαντήσεις ούτε από τους Κυπρίους επενδυτές ούτε και από τον Δήμο Νοτίου Πηλίου στα παραπάνω ερωτήματα, όχι γιατί αυτές δεν υπάρχουν, αλλά απλώς, γιατί τα ερωτήματα αυτά δεν απασχόλησαν, ούτε μία στιγμή, αυτούς που στοχεύουν στην συγκεκριμμένη επένδυση.

Το “πρότζεκτ Αλατάς” εντάσσεται στο σχέδιο δημιουργίας άτυπων, ανεπίσημων Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) Τουρισμού και οργανωμένων υποδοχέων τουριστικών δραστηριοτήτων, με προβλεπόμενες χρήσεις για παραθεριστικές κατοικίες και τουριστικά χωριά, σύνθετα τουριστικά
καταλύματα, επιχειρηματικά και θεματικά πάρκα, εμπορικά κέντρα, υπηρεσίες περίθαλψης, υγείας και ευεξίας, υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, κέντρα προπονητικού αθλητικού τουρισμού, καταστήματα
εστίασης, αναψυκτήρια, κέντρα διασκέδασης, καζίνα, γήπεδα γκολφ, μαρίνες, τουριστικά καταφύγια και αγκυροβόλια κ.λπ..

Τα βασικά εργαλεία της εφαρμογής του σχεδίου αυτού με το πρόσχημα της ανάπτυξης, είναι σε πρώτη φάση:

Το άνευ όρων ξεπούλημα της τουριστικής δημόσιας περιουσίας,
Η δημιουργία ευνοϊκού θεσμικού περιβάλλοντος για την υλοποίηση μαζικών, φαραωνικού τύπου, επενδύσεων,
Η ελαχιστοποίηση της αυτοδιοικητικής συμμετοχής,
Ο αποκλεισμός της τοπικής κοινωνίας από την οικονομική δραστηριότητα,
Η ενίσχυση των μονοπωλιακών - ολιγοπωλιακών δομών,
Η περαιτέρων αποδυνάμωση των μικρομεσαίων και πολύ μικρών επιχειρήσεων,
Οι προνομιακές φοροαπαλλαγές και ατέλειες των μεγάλων επιχειρήσεων,
Η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με τη δημιουργία εργαζομένων, σύγχρονων σκλάβων αδήλωτης εργασίας

Η σχεδόν καθ' ολοκληρίαν, υποβάθμιση της πολιτισμικής κληρονομιάς.

Συνακόλουθα και σε τοπικό επίπεδο, η μικρή και πολύ μικρή επιχειρηματική δραστηριότητα (με κοινοτικούς τοπικούς όρους) θα υποχρεωθούν να ανταγωνιστούν τον μεγαλοεπενδυτή χωρίς να διαθέτουν, φυσικά, τις ανάλογες δυνατότητες.

Από την άλλη πλευρά, όσες επιχειρήσεις απομείνουν θα προσανατολιστούν αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών της επένδυσης, αλλά, φυσικά, μόνο στο βαθμό που η δραστηριοποίηση αυτή θα ευνοεί τη δημιουργία οικονομιών κλίμακας για τον επενδυτή.

Με δεδομένη όμως την αδυναμία των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων να μειώσουν τα κόστη παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων, καθώς και τα κόστη παροχής των υπηρεσιών τους, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτές, είτε θα φθίνουν διαρκώς πωλώντας σε τιμές κάτω του κόστους είτε θα σταματήσουν οριστικά τις δραστηριότητές τους με ολέθρια αποτελέσματα για την τοπική παραγωγή την ανάπτυξη και την απασχόληση.

Τέλος, καμία απολύτως μέριμνα δεν έχει ληφθεί για την αναδιανομή του πλούτου που θα προκύπτει από την επένδυση, στην τοπική κοινωνία. Στο μυαλό των εμπνευστών του σχεδίου αυτού, η δημοτική τουριστική περιουσία, οφείλει να γίνει μία μηχανή παραγωγής υπερκερδών για τους λίγους εκλεκτούς χωρίς καμία ουσιαστική πρόβλεψη για την παραγωγή κοινωνικής προστιθέμενης αξίας και ωφέλειας. Οι τελευταίες αναμένεται ότι θα προκύψουν με κάποιον αυτόματο, σχεδόν μαγικό τρόπο, μέσω της παράπλευρης ανάπτυξης και ενός γενικού ευχολογίου για αύξηση της απασχόλησης.

Ως αποτέλεσμα, το κέντρο βάρους της τουριστικής δραστηριότητας, θα υποστεί μία δραματική μετατόπιση από την τοπική χωρική ενότητα του προορισμού που βρίσκεται σήμερα, σε ένα κλειστό εντός του προορισμού, επενδυτικό χώρο, που θα ευνοεί το διαρκή αποκλεισμό του επισκέπτη από την κοινότητα.